Είναι εύκολο να μπεις στο μάτι της politically correct βαρετής πλειοψηφίας αυτού του τόπου πού έχει κόψει τα φτερά κάθε πολιτιστικής δημιουργίας ή διαφορετικότητας και να χαρακτηριστείς με μία από εκείνες τις λέξεις-αφορισμούς που είναι της μοδός να εξαπολύονται σε όποιον τολμήσει να εκφράσει γνώμες που μέχρι πριν από μία δεκαετία θα θεωρούνταν κοινή λογική.
Μία από αυτές τις λέξεις-μπαμπούλες είναι και ο "μισογύνης". Είσαι μισογύνης επειδή υποστηρίζεις ότι το ανδρικό φύλο είναι βιολογικά πιο δυνατό. Επειδή τολμάς να αστειευτείς με την γυναίκα-οδηγό. Επειδή θεωρείς ότι η γυναικεία ποσόστωση στα εκλογικά ψηφοδέλτια είναι φασισμός. Επειδή θεωρείς άσχημο θέαμα μία γυναίκα να βρίζει σαν λιμενεργάτης. Επειδή πιστεύεις ότι υπάρχει γυναικεία ματαιοδοξία. Ακόμη ακόμη επειδή τολμάς να θεωρείς το ποδόσφαιρο ανδρικό άθλημα...
Βέβαια! Μισογύνης. Άσχετα αν παραδέχεσαι ότι προσωπικά είσαι πολύ κατώτερος από πολλές γυναίκες που γνωρίζεις σε θέματα από την ηθική ως τη νοημοσύνη. Όχι! Οι άνθρωποι έχουν πια ξεχάσει την έννοια του μέσου όρου, του "μεταξύ", δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον μονοκόμματο τρόπο σκέψης που αναγνωρίζει μόνον άκρα.
Η άποψή μου λοιπόν είναι ότι η δική μου γενιά είναι η πιο άτυχη στο θέμα των ετεροφυλικών σχέσεων που υπήρξε ποτέ. Οι γυναίκες της γενιάς μου είναι αυτές που έλαχε να βρεθούν στο μεταίχμιο. Στο πέρασμα από την παραδοσιακή γυναίκα στην νεωτερική. Ένα πέρασμα που σε άλλες χώρες όπως στις ΗΠΑ έγινε μία γενιά νωρίτερα. Τις συμπονώ, προσπαθώ να τις καταλάβω, αλλά πρωτίστως πρέπει αυτές να συνειδητοποίησουν την κατάσταση και να τη διαχειριστούν ψύχραιμα.
Η σύγχρονη γυναίκα έχει μαζέψει τόση δύναμη πια στα χέρια της μέσω του εκδημοκρατισμού και των ίσων δικαιωμάτων που έχει φτάσει στο σημείο να μην ξέρει πού να την ξοδέψει. Είναι διχασμένη ανάμεσα στην εικόνα της παραδοσιακής μάνας με την ποδιά και την κουτάλα που ξέρει ότι ανήκει στο παρελθόν και στην δίψα της για εκδίκηση κατά του ανδρικού γένους για όλα τα χαμένα χρόνια.
Κανείς δεν είπε ότι οι γυναίκες δεν έπρεπε να λάβουν ίσα δικαιώματα. Αντιθέτως, άνδρες και γυναίκες πρέπει να είναι ίσες απέναντι στον νόμο και την κοινωνία. Αλλά το έχουν πάρει στραβά. Νιώθουν ότι λαμβάνουν μέρος σε μία σταυροφορία και πρέπει πάση θυσία να αποδείξουν ότι μπορούν εδώ και τώρα να κάνουν ό,τι κάνουν και οι άνδρες και μάλιστα καλύτερα. Μάλλον, θέλουν να κάνουν αυτές ό,τι ως τώρα θεωρείτο αποκλειστικό προνόμιο των αρσενικών. Να κυβερνήσουν, να διοικήσουν, να αποφασίσουν, να οδηγήσουν, να βρίσουν, να ρίξουν ξύλο, να μπεκρουλιάσουν, να σκάσουν μπάφους, να πηδήξουν δεξιά και αριστερά! Όλα αυτά μαζί! Σε μία γενιά, εν μία νυκτί. Ο φανατισμός του νεοφώτιστου σε όλο του το καταστροφικό μεγαλείο...
Αποτέλεσμα; Οι γυναίκες όπως τις ξέραμε θα πεθάνουν με τις μάνες μας. Τώρα πια θα υπάρχουν θηλυκά, όχι γυναίκες. Τα λεφτά τώρα είναι το παν για τη γυναίκα, το πόσα "γκομενάκια" θα βγάλει, σε πόσους άνδρες θα την βγει από πάνω. Η μητρότητα είναι μία έννοια ξεχασμένη. Ένα παιδί και αυτό με καισαρική. Και ούτε λόγος για θηλασμό! Οι οικιακές υποχρεώσεις ούτε καν μοιρασμένες με τους άνδρες! Η ισότητα δεν είναι αρκετή πια. Η Φιλιπιννέζα και η πεθερά αναλαμβάνουν. Οι σχέσεις έχουν δηλητηριαστεί και έχουν καταντήσει ένα αρρωστημένο παιχνίδι κυριαρχίας. Όνειρο της γυναίκας να βγάζει πιο πολλά λεφτά από τον άνδρα της. Να έχει άνδρες υφιστάμενους στη δουλειά της. Εκδίκηση! Εκδίκηση!
Ήμουν σίγουρος ότι πολλοί άνδρες (αλλά και συνειδητοποιημένες γυναίκες) συμμερίζονται την άποψή μου και επιβεβαιώθηκα τις προάλλες όταν διάβασα ένα άρθρο του Δημοσθένη Κούρτοβικ στα Νέα της 21/07/2007 όπου αναφερόμενος στη σύγχρονη νεοελληνική γυναικεία λογοτεχνία αναφέρει και τα εξής σπουδαία:
"Η Ελληνίδα πράγματι προωθήθηκε θεαματικά, διεκδικητικά και απαιτητικά στο προσκήνιο της κοινωνικής ζωής τις τελευταίες δεκαετίες. Μια αίσθηση ελευθερίας και πρωτοφανέρωτων δυνατοτήτων διαδέχτηκε αιώνες υποταγής, αποκλεισμών, περιθωριοποίησης. Αλλά η ταχύτητα της αλλαγής δημιούργησε μια περίεργη κατάσταση. Η τυπική σύγχρονη Ελληνίδα βιώνει την πρόσφατα αποκτημένη ελευθερία της κυρίως ως μεγαλύτερη κοινωνική κινητικότητα, ανεμπόδιστη πρόσβαση στη μόρφωση και εξάλειψη των σεξουαλικών ταμπού. Δεν έχει όμως επεξεργαστεί και εμβαθύνει αυτή την ελευθερία. Εσωτερικά, επηρεάζεται ακόμη σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις αξίες και τη νοοτροπία της μητέρας της και της γιαγιάς της, που δεν συμβιβάζονται με τις άλλες αξιώσεις της και με την καινούργια πραγματικότητα. Τελεί, έτσι, σε φοβερή σύγχυση, για την οποία της οφείλουμε όλη την κατανόησή μας."
Δεν έχω ελπίδα για τις γυναίκες της γενιάς μου. Ελπίζω μόνο να μην θελήσουν να κληρονομήσουν τα τόσα συσσωρευμένα "μισανηρικά" συμπλέγματά τους στις κόρες τους. Ελπίζω να χορτάσουν την σεξουαλική τους απελευθέρωση για την απομυθοποιήσουν το συντομότερο. Να πάρουν όσα ανδρικά κεφάλια απαιτείται για να κορεστεί το εκδικητικό τους μένος σε αυτήν τη γενιά. Μετά να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Για το καλό όλων μας...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Μιλώντας για το θέμα αυτό με μία κοπέλα, συνφώνησε εν μέρει, αλλά το απέδωσε στη "λαχτάρα" των γυναικών να γράψουν κι αυτές την ιστορία τους και όχι στην "εκδίκηση" κατά των ανδρών. Σύμφωνοι, ελπίζω να είναι έτσι και να το βλέπω εγώ λάθος...
Περιοδικό "Κ", 10/02/2008.
Θέμα: "Νέοι, ωραίοι, αλλά μόνοι."
Λέει μεταξύ άλλων η Κάτια Γκουλιώνη, 26 ετών, ηθοποιός:
"Οι άντρες, και αυτοί πολύ φοβισμένοι. Τους καταλαβαίνω. Αυτό το παιχνιδάκι της εξουσίας, δυστυχώς, το παίζω κι εγώ. Προσπαθώ, υποσυνείδητα μάλλον, να ευνουχίζω αυτόν που έχω απέναντί μου. Με αυτόν τον τρόπο νιώθω ότι κερδίζω πόντους."
Όπερ έδει δείξαι...
Δημοσίευση σχολίου