Η τρικυμία στο μυαλό του αναρχοαυτόνομου

Αντιγράφω από το indymedia:

"Μετά από δεκαετίες σκληρής δικτατορίας, στη Βιρμανία, βουδιστές μοναχοί ξεσηκώνονται. Την Παρασκευή 28/9, 100.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους του Rangoon, διεκδικώντας την απελευθέρωσή τους από τη στρατιωτική κυριαρχία. Στρατιώτες χτυπούν ομάδες διαδηλωτών και πυροβολούν ανθρώπους στους δρόμους. Τα καθεστωτικά μέσα της χώρας μιλάνε για 10 νεκρούς, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική αφού αυτόπτες μάρτυρες αναφέρουν ότι χιλιάδες άνθρωποι πυροβολήθηκαν στην Sule Pagoda. Η συγκέντρωση πληροφοριών πάντως γίνεται δυσκολότερη, αφού η στρατιωτική δικτατορία έχει μπλοκάρει το internet με σκοπό να αποφύγει τη διαρροή ειδήσεων..."

Στην περίπτωση λοιπόν της Μιανμάρ (η οποία αμφιβάλλω να γνωρίζουν οι περισσότεροι κατά πού πέφτει) οι μοναχοί είναι οι καλοί! Ναι, καλά ακούσατε! Οι "θεούσες" της Μιανμάρ, οι "Λουκάδες" και οι "Παπαροκάδες", οι αντίστοιχοι "Χριστόδουλοι" τέλος πάντων υποστηρίζονται από τους συριζανθρώπους. "Ζήτω οι μοναχοί της Μιανμάρ" φωνάζουν δεξιά και αριστερά - κάτω το στρατοκρατικό καθεστώς!

Εδώ που τα λέμε τι σύγκριση να υπάρχει με τους ορθόδοξους μοναχούς... Οι δικοί μας έχουν κάτι μούσια μέχρι κάτω, σέρνουν ολημερίς εκείνα τα τόσο ντεμοντέ ράσα, ενώ δες τι κομψοί είναι οι ...Μιανμαρίτες: ξυρισμένα κεφαλάκια αλά νεοναζί (ουπς!), κόκκινα χιτώνια σε παράταξη σαν σπαρτιατική φάλαγγα στη μάχη των Πλαταιών (γκλουπ!). Καμία σχέση σας λέω! Και όσον αφορά τις θεολογικές απόψεις, εκεί κι αν μιλάμε για τη μέρα με τη νύχτα. Το δικό μας το παπαδαριό ολημερίς το μόνο που κάνει είναι να ψέλνει ενώ αυτοί οι βουδιστές μπορούν να κάθονται μερόνυχτα και να διαλογίζονται χωρίς να βγάζουν κιχ! Άσε που οι δικοί μας είναι εντελώς παραμυθάδες. Μας λένε για κάτι πλάσματα με φτερά πού τους λένε "αγγέλους", "χερουβείμ" και τέτοιες ιστορίες που δεν είναι ούτε για μικρά παιδάκια. Ακόμη κι ο Βούδας με τα 100 χέρια γελάει όταν ακούει τέτοιους μύθους. Δυστυχώς τώρα είναι αργά να γίνουμε Μιανμαρίτες μοναχοί επειδή ...δεν είμαστε παρθένοι, αλλά, ευτυχώς για όλους μας, υπάρχει η μετενσάρκωση και θα έχουμε την ευκαιρία στην επόμενή μας ζωή να γεννηθούμε Βουδιστές. Αν δεν γεννηθούμε πιγκουΐνοι δηλαδή...

Ας μη μιλήσουμε τώρα για τη στρατιωτική επιβολή! Αυτά τα τέρατα με τα όπλα, τα τανκς και τις βόμβες διασποράς. Πρέπει να καταλάβετε επιτέλους ότι ο στρατός είναι το απανταχού εργαλείο της κρατικής καταστολής. Μα είναι δυνατόν τώρα έναν λαό να τον διοικεί άνθρωπος με στρατιωτική στολή και να θεωρείται ότι απολαμβάνει "δημοκρατίας"; Να, ρωτήστε και τον Κάστρο, τον Στάλιν, τον Γκεβάρα, τον Τρότσκι, τον Μάο, τον Βελουχιώτη, τον Πολ Ποτ, τον Καντάφι, τον Χο Τσι Μινχ και τον Μουγκάμπε, κάτι θα έχουν να σας πουν επί τούτου...

Ο λόγος ύπαρξης του αναρχοαυτόνομου

Στο blog του τουκιθεμπλόμ http://tuki8eblom.blogspot.com/ υπέπεσε στην αντίληψή μου κάτι που πιστεύω ότι δίνει το στίγμα της ύπαρξης του "αναρχοαυτόνομου" ή όπως αλλιώς θέλουμε να αποκαλέσουμε αυτόν ο οποίος δηλώνει "αναρχικός" ή "αντιεξουσιαστής" ή "οπαδός της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς".

Διάβασα λοιπόν εκεί ότι ένας Τούρκος αναρχικός ανέφερε ως τόπο κατοικίας του την "Constantinoupolis" κι όχι την "Istanbul", επειδή ήξερε ότι με αυτόν τον τρόπο θα "τήν έσπαγε" στους Τούρκους εθνικιστές. Ορμώμενος από αυτό το παράδειγμα θέλω να διατυπώσω παρακάτω μία άποψη που σε γενικές γραμμές λέει ότι η ιδεολογία του αναρχοαυτόνομου δεν είναι πολιτικής φύσεως, αλλά καθαρά κοινωνικής. Βασικά, η ιδεολογία του δεν αποτελεί θέση, αλλά αντίθεση. Δεν είναι αυθύπαρκτη, καθώς δεν θα υπήρχε χωρίς το αντίπαλο δέος που είναι η κοινωνία όπως είναι δομημένη σήμερα.

Ας εξετάσουμε σύντομα πώς κάποιος καταλήγει να ενταχθεί σε αυτόν τον χώρο. Στην ...τρυφερή εφηβική ηλικία λοιπόν, ο καθείς εξ ημών θέλει να κάνει "το κομμάτι" του. Να επαναστατήσει. Το πού θα κατευθυνθεί όλη αυτή η συσσωρευμένη ενέργεια είναι θέμα πολλών παραγόντων, πολλοί εκ των οποίων δυστυχώς είναι τυχαίοι. Μεγάλο ρόλο παίζουν η μίμηση και τα πρότυπα εκείνον τον καιρό, αλλά πιο σημαντικό, η αίσθηση του ανήκειν. Ο έφηβος θέλει να οχυρωθεί πίσω από ένα κοινωνικό υποσύνολο το οποίο θα έχει ένα έστω θολό ιδεολογικό υπόβαθρο, ώστε μέσα από αυτό να εκφράσουν οι πιο ρομαντικοί τη θέλησή τους να αλλάξουν τον κόσμο και οι πιο κοινότοποι να φαίνονται πιο κουλ στους συνομηλίκούς του.

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Καταρχάς η μουσική. Πολλοί θα γίνουν πανκιά ή χεβιμεταλάδες (εμπρός αδέρφια!), κατακεραυνώνοντας τη σκυλολαϊκοπόπ και εν πολλοίς τουρκομπαρόκ πλειοψηφία. Πολλοί θα γίνουν "trendy", και θα κυκλοφορούν στα μαγαζιά της εκάστοτε παραλιακής γιατί έτσι μετρούν πιο πολύ στις γκόμενες. Άλλοι θα γίνουν γκοθάδες επειδή η εσωστρεφής ψυχολογία τους θα βρει με τον τρόπο αυτό παρηγοριά στη γνώση ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτούς.

Μετά υπάρχουν τα αθλήματα. Δύσκολα θα βρεις κάποιον πιτσιρικά ο οποίος να μην έχει επιλέξει κάποια ποδοσφαιρική ομάδα και να την υποστηρίζει φανατικά. Πολύ ξύλο, πειράγματα, καυγάδες και τη Δευτέρα, αν έχει χάσει η ομάδα σου, το σκέφτεσαι αν πρέπει να πας στο σχολείο ή όχι.

Άλλα παραδείγματα είναι οι "σκεϊτάδες", οι μηχανόβιοι, αυτοί που καπνίζουν στις τουαλέτες, αυτοί που βάζουν σκουλαρίκι και πάει λέγοντας.

Γενικώς λοιπόν εκείνον τον καιρό θέλουμε να ξεχωρίσουμε και να δημιουργήσουμε μία "παρέα" ομοφρόνων μέσα στην οποία να νιώθουμε πιο άνετα, κάτι απολύτως κατανοητό για τέτοιες ηλικίες. Το θέμα είναι ότι ακόμη δεν έχει "δηλητηριαστεί" η κοινωνική μας ιδεολογία από την πολιτική.

Αυτό γίνεται για τους περισσότερους στο πανεπιστήμιο. Εκεί λαμβάνει χώρα το "παιδομάζωμα" των πολιτικών οργανώσεων, από την πρώτη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου στο προαύλιο. Και επειδή είναι η πρώτη φορά που ο νέος έρχεται σε επαφή με τις πολιτικές ιδεολογίες, η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη αν δεν έχει προετοιμαστεί. Πολλοί τη γλιτώνουν, πολλοί όχι. Αυτοί που καταλήγουν στη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ (και λιγότερο στην ΠΚΣ), μαντρώνονται για πάντα και χάνουν κάθε ελπίδα ανάπτυξης της πολιτικής τους φιλοσοφίας. Από κει και πέρα αναλώνονται οι μεν σε διοργάνωση πάρτυ και οι δε σε διοργάνωση διαδηλώσεων. Ας τους αφήσουμε απ' έξω. Μετά μάς μένουν δύο κατηγορίες. Αυτοί που για τον α ή β λόγο γλιτώνουν το παιδομάζωμα και μένουν ανένταχτοι και αυτοί οι οποίοι γίνονται βορά στα νύχια των κάθε λογής αριστερών σεχτών.

Πιο εύκολοι στόχοι για τα αρπακτικά αυτά είναι άτομα τα οποία ήδη νιώθουν ότι ανήκουν σε κάποιο από τα περιθωριακά υποσύνολα των εφηβικών "παρεών", καθώς και αυτά τα οποία δεν είχαν αναπτύξει ποτέ τέτοιες συμπεριφορές (κυρίως λόγω αυστηρής οικογενειακής παρακολούθησης) και νιώθουν ότι τώρα που επιτέλους βρέθηκαν μακριά από την οικογενειακή αγκάλη ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να επαναστατήσουν με τη σειρά τους (και να βγάλουν επιτέλους και καμιά γκόμενα...)

Από τη στιγμή που θα γίνει αυτό, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο για τους περισσότερους. Λόγω των ψηγμάτων αναρχικής πολιτικής ιδεολογίας που θα τους εγχύσουν στην ακόμη παρθένα ψυχοσύνθεσή τους, κυρίως με τη μορφή συνθημάτων σε τοίχους και τυφλού μίσους κατά των διακηρυγμένων εχθρών (μη φανταστείτε ότι θα χρειαστεί να κάτσουν να διαβάσουν και κανά βιβλίο), θα αποκοπούν από το κοινωνικό σώμα και θα αρχίσουν την προσπάθεια υπόσκαψής του. Για να το καταφέρουν αυτό θα γίνουν ορκισμένοι εχθροί οποιασδήποτε συνεκτικής ουσίας της κοινωνίας. Της οικογένειας, της ιστορίας, της θρησκείας, της δημοκρατίας, των παραδόσεων, αλλά πάνω απ' όλα του έθνους. Επειδή η ιδεολογία τους αποκηρύσσει την αστική δημοκρατία, θα αναπτύξουν παραβατικές συμπεριφορές, καθώς διαθέτουν πλέον το άλλοθι ότι οι νόμοι δεν τους καλύπτουν. Κύριοι στόχοι θα γίνουν τα όργανα εξουσίας του κράτους, όπως η αστυνομία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και ο στρατός. Θα επιτεθούν με μολότωφ κατά των επαίσχυντων μπάτσων, αλλά αν πιαστούν και φάνε καμιά ψιλή από αυτόν που προσπάθησαν με μανία να σκοτώσουν, θα θυμηθούν ότι απολαμβάνουν αστικοδημοκρατικών δικαιωμάτων λόγω του συντάγματος και τον νόμων που οι ίδιοι προσπαθούν να καταργήσουν. Θα αναγνωρίσουν για λίγο την εξουσία των αστικών δικαστηρίων (μέχρι να έρθει ο κάθε Αλαβάνος να τους σώσει) και μετά ξανά από την αρχή. Ε, πού και πού μπορεί να ξεφύγουν λίγο και να ληστέψουν καμιά τράπεζα όπως ο γιος του Βούτση, αλλά είπαμε, δεν είναι έγκλημα το να κλέβεις από τις τράπεζες αλλά το να τις δημιουργείς.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο αναρχοαυτόνομος θα έχει πάντα αρνητικά συναισθήματα - μόνο εχθροί και στόχοι υπάρχουν στο μυαλό του. Θα μάθει μόνο να επιτίθεται και να καταστρέφει, θα χάσει για πάντα την ικανότητα δημιουργίας. Θα ενημερώνεται από την Ελευθεροτυπία και θα ψηφίζει Αλαβάνο. Θα βγαίνει στα Εξάρχεια και θα φοράει τσόχινα παντελόνια. Το σπάσιμο των δεσμών της κοινωνίας θα καταστεί αυτοσκοπός, χωρίς να σκέφτεται ότι πάνω στα ερείπια της κοινωνίας θα πρέπει να χτίσει μία άλλη. Η ιδεολογία του θα μεταβάλλεται μόνο ως απότοκο της μεταβολής της ιδεολογίας των αντιπάλων. Ο Τούρκος αναρχικός αποκαλεί την πόλη του "Constantinoupolis", επειδή ξέρει ότι έτσι θα "τη σπάσει" στο κοινωνικό σύνολο. Αυτό τον ενδιαφέρει. Δεν τον νοιάζει ότι Έλληνες εθνικιστές επιχαίρουν γιατί αυτούς δεν τούς έχει στο άμεσο κοινωνικό του περιβάλλον. Η ιδεολογία του υπάρχει μόνο όταν υπάρχει αντίπαλος στόχος. Είναι αδύνατο να αντιληφθεί τις εγγενείς αντιφάσεις της αναρχικότητάς του, επειδή αυτή λειτουργεί μόνο ως διαχωριστικό τείχος με την κοινωνία την οποία έχει μάθει να μισεί, δεν υπάρχει λόγος να την αναλύσει παραπέρα γιατί αν τύχει και καταρρεύσει στο μυαλό του, θα χάσει και η ζωή το νόημά της. Και δεν θα έχει ακόμη προλάβει να διαβάσει εκείνο το βιβλίο του Κροπότκιν που πήγε και αγόρασε στο πρώτο έτος της σχολής...